Zrzeszenie Psychopatycznych Przyjaciół

Piciu Samurai_Soul

Fani Aikido łączcie się Laughing

Troche histori Wink

Od czasu zakończenia wojny, a szczególnie w ostatnich latach, sztuka Aikido zaczęła cieszyć się stale rosnącą popularnością nie tylko w swoim rodzinnym kraju, ale również w Ameryce, Europie i Azji Południowo-Wschodniej. Początkowo sztuki walki były prostymi metodami ataku i obrony, które wykorzystywano w walce wręcz, ewentualnie w walce na kije. Czasem w takiej próbie sił wygrywał osobnik słabszy i mniejszy od swego przeciwnika. Dawało to impuls do przeanalizowania przyczyn takiego zwycięstwa i, jeżeli okazywały się one ,,dobrze umotywowane", tworzono nową technikę. W ten sposób, w miarę upływu lat, nauczyciele i praktycy rónych sztuk walk rozwijali je, często z narażeniem własnego życia. Gdy do sztuk walki zaczęły przenikać idee buddyzmu, zaczęto je przekształcać ze zwykłych ,,zbiorów technik" w filozoficzne ,,drogi", wiodące ku oświeceniu. Celem stawało się już nie zabicie nieprzyjaciela, a zrozumienie otaczającej go rzeczywistości. W ten sposób ze ,,sztuk zabijania" powstały ,,sztuki życia". Proces ten przybrał na sile szczególnie w czasach modernizacji Japonii, gdy klasa samurajów zaczęła odchodzić w niepamięć, a najistotniejszym celem stało się wytworzenie siły moralnej, zdolnej do budowy nowego, silnego społeczeństwa. Jednak mimo wszystko sztuki walki pozostają ,,sztukami walki" - metodami odniesienia zwycięstwa nad wrogiem, a nie jedynie intelektualnymi ćwiczeniami. ,,Sztuka walki" lekceważąca techniki pokonania przeciwnika jako formy treningu duchowego i fizycznego przestaje być sztuką walki!

Historia aikido nie została jak dotąd dokładnie zbadana, dlatego poniższe wyjaśnienia należy traktować raczej jako zarys tego ciekawego tematu.

Korzenie współczesnego Aikido sięgają daito aikijutsu , sztuki za założyciela której uważa się księcia Teijuna, szóstego syna cesarza Seiwa (850-880 n.e). Sztuka ta została przekazana następnym pokoleniom rodu Minamoto dzięki Tsunemoto - synowi księcia Teijuna. Podwaliny dzisiejszego aikido musiały już z pewnością istnieć w czasach Shinry Saburo Yoshimitsu, młodszego brata Yoshiie Minamoto. Yoshimitsu był nie tylko niezwykle uzdolnionym wojownikiem, ale i uczonym. Mówi się, że studiował anatomię, dokonując sekcji kryminalistów i padłych w boju żołnierzy. Od nazwy Yoshimitsu - Pałac Daito - wzięła się nazwa jego systemu walki, który według legendy zrodził się z obserwacji pająka, zręcznie chwytającego w sieć znacznie większego od siebie owada.

Drugi syn Yoshimitsu, imieniem Yoshikiyo, mieszkał w Takeda, w prowincji Kai i z czasem zaczął być znany właśnie pod nazwiskiem Takeda. Opracowane wcześniej techniki walki stały się sekretną sztuką rodu Takeda i przez wiele pokoleń były przekazywane jedynie jego członkom. W 1574 roku Takeda Kunitsugu przeniósł się do Aizu, a techniki jakie pozostawił potomnym, stały się znane jako techniki Aizu-todome.

Techniki te stały się szerzej znane dopiero po restauracji Meiji z 1868 roku, kiedy to Sokaku Takeda, wówczas głowa rodu, zdecydował się na ich publiczne nauczanie. Sokaku podróżował po całej Japonii nauczając swej sztuki, by wreszcie osiedlić się na Hokkaido. Jego syn, Tokimune Takeda otworzył w Abashiri, na Hokkaido dojo nazwane Daitokan, w którym kontynuował dzieło ojca.

Najwybitniejszym uczniem Sokaku Takedy był Morihei Ueshiba, człowiek o niezykłych zdolnościach, który wzbogacił techniki szkoły Daito o elementy innych sztuk walki, dodał do nich również własne i na tej podstawie stworzył współczesne aikido. Przez wiele lat Sensei Ueshiba nauczał w swoim dojo (w Wakamatsu-cho, w Tokio), które po jego śmierci przejął jego syn Kisshomaru Ueshiba. Wysiłkom i staraniom tego ostatniego aikido zawdzięcza swój niezwykły rozwój zarówno w samej Japonii jak i poza jej granicami.

Próbowano również (choć bez większego powodzenia) przenieść aikido na płaszczynę sportową. Dziełu temu poświęcił się jeden z bardziej znanych uczniów Morihei Ueshiby - Kenji Tomiki z Uniwersytetu Waseda.

Do grona najwybitniejszych uczniów Ueshiby zalicza się również Gozo Shioda (9 Dan), autor książki ,,Dynamiczne Aikido" i wieloletni dyrektor Aikido Yoshinkan, który walnie przyczynił się do wzrostu popularności aikido po II Wojnie Światowej. Shioda wstąpił do dojo mistrza Ueshiby w wieku 18 lat i spędził w nim osiem lat, już jako student demonstrując doskonałość techniczną i niezwykły wigor, którym zdołał przyciągnąć do aikido całe szeregi nowych studentów. Shioda Sensei, podobnie jak Sokaku Takeda i Morihei Ueshiba , był niewielkiego wzrostu, ważył nieco ponad 50 kilogramów, a mimo to osiągnął niezwykłą biegłość w aikido.

Niezwykłą popularność aikido datuje się od roku 1954, kiedy to Life Extension Society zorganizowało w Tokio pokaz japońskich sztuk walki, w którym wziął udział również Sensei Shioda. Jego demonstracja wzbudziła wielkie zainteresowanie i wywołała bardzo przychylne komentarze. Od tej chwili popularność aikido wzrastała w takim tempie, że juz po roku grupa finansistów powołała do życia Aikido Yoshinkan, którego prezesem został Shoshiro Kudo, a dyrektorem Sensei Shioda.

Jeżeli uwzględni się fakt, że przed wojną aikido znane było jedynie garstce zapaleńców oraz specjalnym jednostkom wojskowym, to dzisiejszy rozwój tej sztuki jawi się jako iście zdumiewający. Ten niezywkły rozwój spowodował duże zapotrzebowanie na wykwalifikowanych instruktorów i - jak sądzę - dalszy rozwój aikido zależał będzie głównie od pojawienia się nauczycieli zdolnych do zachowania tej sztuki na dotychczasowym, wysokim poziomie.

Tekst pochodzi z książki Dynamiczne Aikido i jego autorem jest Hiroshi Takeushi